Na 15 jaar verschillende slagwerkinstrumenten gespeeld te hebben bij de Damiate Band Haarlem heb ik me dit seizoen voor het eerst laten verleiden tot indoor percussion. Jaren lang heb ik streetparades en taptoes gelopen en het leek me nu wel eens leuk om kennis te maken met de competitieve wereld van indoor percussion.

Bij Percussion Unlimited uit Loon op Zand heb ik in de loop van het seizoen een kijkje kunnen nemen in de wereld van CGN en WGI . Als bass 5 heb ik bij de oudste indoor unit van Nederland het hele seizoen keihard gewerkt om samen met de rest van de groep klaar te zijn voor de finals van afgelopen zaterdag.



Zaterdag 26 april 2011. Finals Day.
Wat een dag! Vroeg op, repeteren, warm-up, prelims. Wow, lekkere score! Nog meer repeteren, rennen, vliegen, peptalk van de staff, laatste run, het vertrouwen begint te komen. We gaan knallen vanavond!

En dan de avond… Warm-up buiten op het gras, iedereen in uiterste concentratie om het beste uit zichzelf te halen in wat de culminatie van de inspanningen van een seizoen hard werken moet worden. Showtime! Het gordijn gaat open, de vloer wordt gelegd, “Percussion Unlimited, u mag de show starten”, the crowd goes wild! Alles uit de kast, nét even dat beetje meer en 100% gaan voor de topscore waar je het hele seizoen al van droomt. Wat een kick!


Na een flinke tijd wachten, kijken, borrelen en toch ook wel zenuwachtige momenten is het dan zover. Het moment waar je naartoe gewerkt hebt. Het definitieve oordeel van de jury over de topprestatie van dit seizoen, wat zullen ze ervan vinden?

Tijdens de Olympic retreat loopt de spanning steeds verder op terwijl jouw class steeds dichterbij komt. En als je class dan aan de beurt is denk je bij elke score “zouden wij dit kunnen zijn?” en spring je een gat in de lucht als blijkt dat een andere naam wordt genoemd. En dan ben je aan de beurt. De beste score van het seizoen, hoger dan vorige week, hoger dan de prelims, hoger dan degene met wie je al het hele seizoen op tiendes afstand scoort.

En dan weet je weer waarom je het doet. Hele dagen trainen, 4 uur in de auto naar België, spierpijn, moeheid, frustratie, het is het allemaal waard geweest. Want wat een dag was het! Wat een topseizoen!

CGN bedankt, alle units bedankt, en tot volgend jaar!

Jeroen van Smaalen