Zaterdag 2 februari j.l. was het aan PU om voor het eerst de show naar buiten te brengen. Voor mij was het zelfs de aller eerste keer dat ik een show moest lopen. Een verslag van Irene.

We zouden om half 3 verzamelen bij sporthal de Trije in Franeker. Het heugelijk feit dat wij een keer op tijd waren en in 1 keer goed gereden waren maakte helaas niet zoveel indruk, we waren namelijk nog maar de enige die er waren… De rest stond in een zeer lange file op de A2. Om 4 uur optreden zou er niet van komen maar gelukkig kon de organisatie ons later inplannen.

Ik vond de organisatie van CGN sowieso prima in orde. Omdat ik er al een uur eerder was dan de rest mocht ik de pasjes ophalen zodat we ondertussen al wel naar binnen konden. Daar waren een aantal bands aan het warming uppen en de sfeer zat er meteen helemaal in.

Uiteindelijk was iedereen aanwezig.(nee niet iedereen, Marco was helaas afwezig vanwege een oorontsteking) De kleding moest gepast worden (en er moest wat geruild worden met M en L en XL) maar uiteindelijk is het helemaal goed gekomen. Helaas was er geen plek meer voor een warming up maar PU zou PU niet zijn als daar geen creatieve oplossing voor gevonden zou worden. Op de vloer en op kisten kon je prima even de showmuziek doorspelen. En dat was voor mij wel nodig ook zeg, jemig het leek de eerste repetitie wel. Maar na wat bemoedigende woorden van Rob M (nee ik zal niks over tv programma’s zeggen) ging het al een heel stuk beter.

En ineens was het bijna tijd voor ons!. De instrumenten moesten naar binnen gebracht worden en ineens sloegen de zenuwen toe. Nog even stretchen en wat bemoedigende woorden van iedereen en toen was het showtime!

De vloer werd uitgelegd en er werd gevraagd of de jury klaar was. Zelf positie innemen. En alle aandachtspunten van afgelopen maanden schoten door mn hoofd. Ik hoorde Sandra zeggen dat ik richting de jury moest kijken, ik moest netjes lopen van Menno, en van Sander, Coen en Rob M. moest ik vooral zeker van mezelf zijn en het gewoon doen. (en niet vergeten mee te spelen haha)

Maar veel tijd om daar bij stil te staan was er ook niet want al gauw klonken de eerste klappen. Ondanks een paar black out momenten van mij (ja zo’n eerste keer is toch wel heel erg spannend) hebben we een mooie show neergezet)

Het was ook weer afgelopen voor ik er erg in had. Snel het veld af, instrumenten wegzetten en weer terug voor de olympic retreat.

En daar bleek dat we niet voor niks gekomen zijn!!! Een verdiende eerste plaats met 77.1 punten!! Er ging nog 1.5 punt strafpunt vanaf, maar met een eindscore van 75.6 mogen we zeer tevreden zijn!!


Irene (bass 2)